Zo’n jaar geleden kwamen de eerste berichten over dat nieuwe virus. In maart gingen de eerste coronamaatregelen in ons land van kracht. Sindsdien zijn de maatregelen al vele malen veranderd, en zijn ze er nog altijd.
Maatregelen die er zijn om ons te beschermen en die tegelijk ons doen en laten beperken, die zorgen dat we onze job niet kunnen doen – of toch niet op de manier waarop we willen, maatregelen die maken dat wij niet kunnen ontspannen zoals we willen, niet kunnen samenkomen met wie we willen.
Meer en meer mensen klagen. En samen met die klachten zijn er de mensen die zeggen ‘je mag niet klagen want …’ of ‘ik mag dan nog niet klagen want …’
Alle redenen die dan volgen kan je samenvatten onder de noemer ‘er zijn altijd mensen die het erger hebben.’ Hoewel dat zeer moeilijk objectief vast te stellen is (hoe meet je leed?), is het waarschijnlijk wel waar. Er zal altijd wel ergens iemand zijn die het erger heeft of die het in het verleden erger heeft gehad.
Maar mag je daarom niet klagen? In Verbindende Communicatie zeggen we het als volgt: als je je emoties oppot en je behoeften negeert ben je op weg om een lieve, dode mens te worden. Iemand waar je nooit echt contact mee kan maken. Al is de kans misschien groter dat voor je zover bent, op één of ander moment je potje overkookt en je ontploft op een manier waar je omgeving en jijzelf versteld van zullen staan.
Je kan klagen ook zien als een vorm van ventileren. En ventileren is belangrijk in deze tijden. Klagen is dan een manier om de vervelende gevoelens naar buiten te laten, net zoals je de vuile lucht naar buiten laat. Om op die manier frisse, gezonde lucht naar binnen te kunnen halen.
Door te kijken naar de gevoelens die je ervaart en – nog belangrijker – naar de onderliggende behoeften die deze gevoelens aanwakkeren, krijg je een nieuwe kijk op de soms uitzichtloze werkelijkheid. En zo kan je nieuwe energie vinden om er weer voor te gaan.
Zeg je bijvoorbeeld ‘ik wil weer op café kunnen gaan’, zoek dan uit welke behoefte hier het meest achter zit. Is het de vrijheid om te gaan en staan waar je wilt? Het contact met andere mensen? Het gevoel van samenhorigheid? De ontspanning? … Waarschijnlijk vervult ‘op café gaan’ heel wat verschillende behoeften tegelijk en is er niets dat dit helemaal kan vervangen. En daar mag je verdriet om hebben. Daar mag je over ventileren, om dan weer op zoek te gaan naar alternatieven om je behoeften te vervullen die wel kunnen binnen de huidige maatregelen.
***
Deze bijdrage werd geschreven door Ilona Sauwen