Verbondenheid. We vinden het zo belangrijk bij Impuls. We brengen mensen samen om cursussen te geven, brengen teams samen om te kijken waar ze naar toe willen, hoe ze beter met elkaar kunnen communiceren, hoe ze nog krachtiger en met meer plezier hun werk kunnen doen, we leren vrijwilligers hoe ze binnen hun organisaties de banden kunnen aanhalen, we leren individuen hoe ze met hun omgeving (familie, vrienden, werkcontext) zo kunnen communiceren dat de verbondenheid groter wordt, … En dat allemaal omdat we er van overtuigd zijn dat dit voor mensen zo belangrijk is, dat dit bijdraagt tot hun geluk.
Wij houden van werken met mensen en het verhogen van de verbondenheid. In de huidige situatie merken we dat dit wegvalt. We geven geen cursussen meer in levende lijve. We kunnen groepen niet langer in één ruimte samenzetten en zien welke chemische reacties, fijne ideeën, vonken en energie daar ontstaat. Net als iedereen, missen ook wij de menselijke interacties: zowel op professioneel als op persoonlijk vlak.
En toch. Toch is niet alles weg. Dit is ook het uitgelezen moment om nieuwe manieren van verbondenheid te zoeken. Manieren die niet zomaar of niet 100% kunnen vervangen hoe we ons doorgaans verbinden, maar die toch ook veel kunnen betekenen.
Verbinden in de werkcontext
Professioneel vullen wij dit zelf in met nieuwsbrieven boordevol inspiratie, een aangepast aanbod voor wie op dit moment ondersteuning nodig heeft, het – vanop afstand – begeleiden van leidinggevenden in het samenbrengen en -houden van hun team, online coaching, het ontwikkelen van een digitaal aanbod, dagelijkse online check-in momenten met het team, …
Digitale mogelijkheden
Maar ook op persoonlijk vlak zijn er vele mogelijkheden. Zo hebben mijn kinderen en (schoon)ouders het videobellen helemaal omarmd. We sturen vaker foto’s van kleine dingen die we anders misschien niet zouden delen: van de koekjes die we gebakken hebben, een grappige boomstronk die we tegenkomen tijdens een wandeling, een puzzel die we aan het maken zijn, …
Bellen en berichtjes sturen doen we nu niet enkel functioneel maar ook om de verbondenheid te vergroten. Het onderwerp maakt op zich niet uit, de kleine dingen zeggen al veel. Hét moment misschien om aan je (groot)ouders te vragen wat zij toch doen om de soep die typische lekkere smaak mee te geven?
Vanuit je kot krijg je echter heel wat minder nieuwe impulsen. Soms zijn er daarom minder dingen om over te praten. Ook het hebben over ‘diepere’ zaken is niet evident. Om dit soort gesprekken op gang te brengen, verwijzen we graag door naar Vertellis. Zij maken vragenkaartspellen, die speciaal voor deze periode ook digitaal verkrijgbaar zijn (zie hier).
Een andere mogelijkheid is samen op zoek gaan naar nieuwe ervaringen. Met een beetje creativiteit kan je bv. makkelijk samen een spelletje spelen via videochat. Voor sommige spelletjes bestaan er apps, zodat je ze elk vanop je telefoon samen kan spelen.
Ook kan je filmpjes opnemen en naar elkaar doorsturen. Het leuke is dat je deze filmpjes meerdere keren kan bekijken. Dit kan bv. helpend zijn voor mensen die niet zo open zijn aan de telefoon (denk maar aan kleine kinderen). Meestal zijn dit vrij grote bestanden die je niet altijd kan mailen, maar daar kunnen websites als WeTransfer je bij helpen.
Niet-digitale mogelijkheden
Hoe ging het vroeger ook al weer? Juist, je kan nog steeds brieven en kaartjes sturen: lange epistels of mooie kunstwerkjes. Ook hier geldt zeker: het is het gebaar dat telt. Nu er zo weinig gebeurt is het op allerlei manieren fijn om iets te horen van elkaar.
Een fijne combinatie van digitaal en analoog is het project van de Koning Boudewijnstichting. Zij bieden een ‘vanuitonskotkrant’ aan voor ouderen die geen toegang hebben tot digitale media. Familieleden kunnen online foto’s en teksten uploaden en de ontvanger krijgt om de zoveel tijd een geprinte versie hiervan via de post opgestuurd (zie hier).
***
Dit artikel werd geschreven door Ilona Sauwen.